8. Dom generalny w Rzymie

Życie w domu paulińskim toczyło się bardzo szybko. Z trudem można było nadążyć za tym, co się działo, śledzić rozwój inicjatyw podejmowanych z wielką energią przez ks. Alberione, być na bieżąco z nowościami zapowiadanymi i realizowanymi z dnia na dzień.

Na początku 1933 roku umarł biskup Alby Jan Franciszek Re, latem zaś miał miejsce ingres jego następcy, barnabity Ludwika Marii Grassi z Mondovi, nieustraszonego człowieka Bożego, który najlepiej dał się poznać w najmroczniejszych godzinach II wojny światowej. Był drugim z kolei biskupem, któremu wypadło pełnić swój urząd w okresie działalności Towarzystwa św. Pawła, i pierwszym, który po pionierskich początkach ujrzał jego wielki rozkwit poza Włochami. Bo właśnie pomiędzy 1934 a 1935 rokiem ks. Alberione posłał księży i braci paulistów - z rękami mniej łub bardziej pustymi - aby zakładali domy w Hiszpanii, w Polsce, w Indiach, w Japonii i na Filipinach.

Inny wielki krok nastąpił w czerwcu 1936 roku, kiedy to Pierwszy Mistrz przeniósł się do Rzymu, do siedziby paulińskiej przy ul. Grottaperfetta, wysyłając do Alby ks. Giaccardo, jako podlegającego mu bezpośrednio przełożonego lokalnego. W ten oto sposób władze Towarzystwa św. Pawła (mowa tutaj tylko o gałęzi męskiej) znalazły się w bezpośrednim kontakcie z instytucjami rzymskimi o podstawowym znaczeniu dla jego przyszłości. Kilka miesięcy później - w listopadzie 1936 roku - także Mistrzyni Tekla przeniosła się z Alby do Rzymu, zakładając tu dom generalny, a następnie nowicjat i dom studiów dla Córek studiujących filozofię i teologię. W ten sposób studiujące Córki miały dostęp do wielkich bibliotek rzymskich, kościelnych i świeckich.